Aanvaarding: makkelijker gezegd dan gedaan
Toen ik in 2004 de diagnose chronische vermoeidheid (CVS) kreeg, werd er me meteen bij verteld dat ik er toch mee zou moeten leren leven. Het zou een deel van mijn leven worden en ik zou mijn levensstijl serieus moeten gaan omgooien. Van druk druk druk, van hot naar haar rennen, van “snel snel” een pilletje innemen wanneer het even wat minder ging, moest ik het vanaf nu over een andere boeg gooien. Maar hoe dan? Ik kende geen ander ritme dan dat dat ik altijd gevolgd had en dat me na een lange periode moe uiteindelijk naar chronische vermoeidheid had geleid.
Wie kon me daarbij helpen? Waar kon ik betaalbare hulp vinden? Bestond er echt geen wonderpil zodat ik binnen enkele weken de draad opnieuw kon oppikken?
Dat laatste bestond niet had mijn huisarts me meteen duidelijk gemaakt. Ze gaf me het advies om mijn heil in de natuurlijke geneeskunde te gaan zoeken. Vermits ik al langer voorstander was van natuurlijke remedies om mijn gezondheid te ondersteunen, wist ik wel wat ze bedoelde. Maar toch… waar kon ik dé oplossing vinden voor mijn probleem? Wie had er ervaring met CVS?
En niet te vergeten, de zoektocht op zich was best lastig want ik werd van de minste inspanning, of het nu mentaal of fysiek was, doodmoe.
Opzoekwerk, ergens hulp gaan vragen, een brochure lezen zou ik moeten doen op die enkele momenten dat ik me goed voelde.
Dat ik dus regelmatig moest rusten of slapen, moest ik gaan aanvaarden. Daar hadden we het magisch woord met de grootste trigger : aanvaarding.
Ik wou en zou als frisse dertiger toch niet al mijn levensstijl moeten gaan aanpassen? Trager leven en rustpauzes nemen was iets voor oude mensen maar niet voor mij!
Frustratie en boosheid maken moe
Ik heb heel lang geworsteld met frustratie en boosheid telkens ik weer languit lag op de bank. Hoe vaak heb ik niet geprobeerd om me te “forceren” om uit de zetel te komen, puur op wilskracht, maar toen protesteerde mijn lichaam en zakte ik als een pudding in mekaar. Mijn benen konden me niet meer overeind houden. Ik was in het rood gegaan en mijn lijf was op.
Daar kwam het magische woord weer: ik zou nu eerst moeten gaan aanvaarden dat mijn lichaam hier en nu rust nodig had. Eerst de batterijen opladen, ongeacht hoeveel tijd dat zou vergen, om daarna geleidelijk aan mijn krachten goed gedoseerd te gaan gebruiken.
Geleidelijk aan begreep ik dat de boosheid en frustratie die ik voelde tegenover mijn beperking op dat moment, me alleen maar veel energie kostten en me dus meer moe maakten. En daar wilde ik toch wel juist verandering in brengen?
Rust of activiteit: wanneer doe je wat?
Geleidelijk aan kwam ik in contact met de juiste mensen die me konden ondersteunen naar een betere levenskwaliteit. Mensen die me konden helpen een balans te vinden tussen rust en gedoseerde activiteit. Ik bracht in kaart op welke momenten van de dag ik me moe voelde en wanneer ik energie had.
Mijn valkuil was dat ik mijn energie telkens volledig opgebruikte op de momenten dat ik me goed voelde. Om daarna dan weer helemaal uitgeput voor uren op de bank te belanden.
Er was vaak een discussie gaande in mijn hoofd tussen “je moet nu rust nemen” en “je denkt hier toch niet een hele dag te blijven luieren in je zetel?”
Op dat moment had ik twee honden die ook hun dagelijkse verzorging nodig hadden. Die dagelijkse routine heeft me gemotiveerd om aan mijn gezondheid te werken en een goeie balans te vinden tussen rust en activiteit. De dagen dat ik niet in staat was om met hun naar het bos te rijden, deden we spelletjes in de tuin.
Die keren dat we naar het bos gingen, leerde ik dat ook een wandeling van een half uurtje een prima uitlaatklep was voor hen. Het belangrijkste voor hun was de qualitytime samen met mij, ongeacht hoe ver we wandelden of hoe traag we die dag stapten. Eens ik dat stukje perfectionisme kon loslaten dat een wandeling pas volmaakt was als we een x aantal kilometers hadden afgelegd, maakte ik vooruitgang in mijn herstel. De aanvaarding leverde me dus vooruitgang op. Wauw, wat een inzicht en hoe fijn was dat om aan den lijve te voelen.
In 2016 kwam ik in contact met aromatherapie. Ik leerde dat ik met behulp van essentiële oliën mijn energie kon opkrikken, mijn nachtrust kon reguleren, de mist in mijn hoofd kon doen opklaren....
Daarover vertel ik meer in een volgende blog!
